“Salman Rushdie is islamofoob, spreek je niet uit.” En de schrijver gaat niet naar de universiteit

Over hetzelfde onderwerp:

In juni 1989 annuleerde de London School of Economics een bijeenkomst ter ondersteuning van Salman Rushdie , uit angst voor een “tegenreactie van moslims”. Het was de tijd van de fatwa van Khomeini, toen er pakketbommen arriveerden bij het kantoor van Viking in Londen, dat “De Duivelsverzen” had gepubliceerd, en toen Rushdie een lezing moest geven aan het Institute of Contemporary Arts in Londen, las zijn vriend en Nobelprijswinnaar Harold Pinter de lezing in zijn plaats voor. Er volgden verschrikkelijke jaren waarin Rushdie's Japanse vertaler werd vermoord, de Noorse werd doodgeschoten en de Italiaanse werd neergestoken. Viking besteedde 3 miljoen dollar aan veiligheidsmaatregelen, maar hield vast aan de vrijheid van meningsuiting. Tegenwoordig doen we niets anders dan wankelen. Twee dagen geleden annuleerde Salman Rushdie zijn toespraak bij de diploma-uitreiking op een universiteit in Californië na protesten van groepen en studenten op de universiteit die hem beschuldigden van ‘islamofobie’ en hem tot ‘persona non grata’ verklaarden. Rushdie zal daarom niet spreken op Claremont McKenna College in Californië. De Muslim Student Association had kritiek geuit op de keuze van de universiteit voor Rushdie. Zij noemde het ‘respectloos’ en niet in lijn met de toewijding van de universiteit aan ‘inclusie’. Respect en inclusie: in naam van deze slogans wordt de schrijver op wiens hoofd een beloning van vier miljoen dollar staat en die door een Iraanse huurmoordenaar bij een aanslag in New York een oog werd uitgestoken, weggevaagd (gisteren werd Hadi Matar door de rechtbank veroordeeld). Ook de Raad voor Amerikaans-Islamitische Betrekkingen protesteerde tegen de aanwezigheid van de schrijver en beschuldigde Rushdie ervan "verontrustende uitspraken te hebben gedaan over moslims en Palestina." Rushdie had gezegd dat pro-Palestijnse protesten op universiteiten vergelijkbaar waren met steun aan “een fascistische terroristische groepering” en dat een Palestijnse staat in Gaza vandaag de dag “zou zijn als de Taliban.”

En dan te bedenken dat ten tijde van Khomeini's fatwa, Andy Ross, eigenaar van Cody's Books in Berkeley, zag hoe zijn pand door een bom werd verwoest. Na de aanval riep Ross zijn team bijeen: "Ik vertelde hen dat we een moeilijke beslissing moesten nemen. We moesten beslissen of we 'De Duivelsverzen' zouden blijven verkopen en ons leven zouden riskeren voor waar we in geloofden. Of dat we voorzichtiger te werk moesten gaan en onze waarden in gevaar zouden brengen. Dus stemden we. Unaniem, om het boek te blijven verkopen. Het was de meest trotse dag van mijn leven." Van die trots lijkt maar heel weinig meer over te zijn. Rushdie dus, net als Ayaan Hirsi Ali, de islamitische dissidente en voormalig Nederlands parlementslid die een eredoctoraat van de prestigieuze Brandeis Universiteit in Boston zou ontvangen. Maar een massale petitie en protesten van academici dwongen de universiteit om terug te krabbelen en de erkenning in te trekken . Een buitengewone gekleurde vrouw, een moslima uit Somalië, die alles riskeerde om vrij te zijn in het Westen, kon daarom niet spreken in het paradijs van het Amerikaanse pluralisme, Massachusetts. En op Macalester College in Minnesota werd een tentoonstelling van de Iraanse kunstenaar Taravat Talepasand verboden. Ze had een beeld gemaakt met de tekst ‘Vrouw, Leven, Vrijheid’ in het Engels en Farsi (de slogan van Iraanse vrouwen) en een satire op Khomeini en vrouwen die de niqab dragen terwijl ze hun gewaden optrekken.

Rushdie had het voorspeld in “Talen van de waarheid”. Hij legde je uit dat de nieuwe inquisiteurs van vandaag niet alleen zij zijn die in Teheran een tulband dragen, maar die op de schone universiteiten in het Westen jassen, stropdassen en spijkerbroeken dragen. “Het oude religieuze apparaat van godslastering, van de Inquisitie, van het anathema, dit alles zou in een seculiere vorm weer op de terugweg kunnen zijn.” Op het spel staat, schrijft Rushdie, de open samenleving: "Ze moet de uiting van meningen toestaan ​​die sommige leden van die samenleving aanstootgevend vinden. Anders komen we in de problemen met de vraag wie de macht tot censuur moet hebben. Quis custodiet ipsos custodes. Wie zal ons beschermen tegen de bewakers?" . Wij zijn er altijd.

Meer over deze onderwerpen: